Kadın ay ışığına anlatıyordu,
Ay ışığı usulca dinliyordu göz yaşını,
Bir keman sesi gibi...
Duvarlara çizerken gözlerinde ki adamı,
Her köşede asılı kalıyordu bir parçası.
Gece sır gibi saklıyordu, gördüklerini.
Kadın, ıslak sokaklar gibi kederliydi.
Bir sigara dumanı gibi, dağılıyordu odada hüzünleri.
Adam, belki bundan bi haberdi.
Ama duvarlar adamın yüzünü ezberlemişti.
Düşlerin tuvaliydi duvarlar.
Kadın, her gece çiziyordu adamı.
Adam, bu özlemden bi haberdi.
Şiirler gibi içine atıyordu,
Özleyince bir kadın, gece gibi susuyordu.
Seçil OĞUZ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder